Ze moet een jaar of 6-7 geweest zijn, m’n jongste dochter, toen ze besloot te willen gaan voetballen. Direct aangemeld bij de plaatselijke voetbalvereniging natuurlijk, want dit was de uitgelezen kans voor een vader zonder zoons zijn kinderen toch te zien voetballen. Het bleek het begin van een lange voetbal-carrière van ons beiden en – een paar jaar later – ook m’n oudste dochter!
Al snel na de start heb ik de trainingen en coaching van het team waarin ze terecht kwam op mij genomen. Eerste nog op een half veld 7 tegen 7, maar al snel op een heel veld, 11 tegen 11. En het team dat zich vanaf dan begon te vormen, bleek een zeer talentvol groep meiden dat in de loop der jaren heel wat kampioenschappen bij elkaar heeft gespeeld. Met als absoluut hoogtepunt het als MC1 winnen van de KNVB-districtsbeker op zaterdag 1 juni 2013.
Spannend
Een dag om nooit te vergeten; ’s morgen met z’n allen per touringbus naar neuraal terrein in Naaldwijk waar de finale moest worden gespeeld tegen de meiden van AGE MC1 uit Rotterdam. Zo bijzonder en zo verschrikkelijk spannend! Iets wat goed te merken was aan de meiden die ik tijdens de heenreis nog nooit zo stil heb meegemaakt.
Ik had alles tot in de puntjes voorbereid met een tas vol zaken die wellicht nodig waren. Van extra kleding, mogelijke opstellingen en een paar reserve keepershandschoenen en veters tot haarelastiekjes, volop eten (bananen en dextrose!) en ruim voldoende drinken. Niets aan het toeval overlaten, alles wat mis kan gaan gewoon uitsluiten! Je bent een bevlogen coach of niet natuurlijk.
Once in a lifetime
En ik zei het al: dit was een zeer talentvol team. En dus hadden we eigenlijk geen kind aan de tegenstander en konden we ons na een fantastische wedstrijd met een ruststand van 1-0 en een eindstand van 3-0 de terechte winnaars noemen van de KNVB-beker Meisjes C-junioren Categorie 1 in district West II. Het feest tijdens de uitreiking van de enorm grote beker was uitbundig en ook tijdens de busreis terug werd deze prestatie natuurlijk nog volop gevierd. En terecht, want de meeste voetballers maken zoiets nooit mee en voor een paar gelukkigen is dit sowieso echt ‘once in a lifetime’!
Met min of meer dezelfde meiden nog een paar jaar heel succesvol geweest, maar nooit meer de beker gewonnen. Daarna viel het team langzaam uit elkaar door verhuizingen, bijvoorbeeld in verband met studies elders en andere drukke bezigheden. Maar ik weet zeker dat alle 14 meiden van de MC1 van toen nog altijd zo nu en dan terugdenken aan die memorabele dag in juni 2013.
Fanatisme
Mijn jongste, inmiddels 21, is na twee jaar zonder voetbal dit seizoen weer begonnen. Ikzelf ben nu al twee jaar trainer/coach van het vrouwen-team van m’n oudste, die ook al weer vele jaren voetbalt. En nog altijd doe ik dat met veel plezier en behoorlijk wat fanatisme. Want dat zal wel nooit minder worden. Gelukkig maar…